بدنبال توشہ راه، خود را در میان انبوهے حفرگاه دیدم؛ حفرههایے باندازه کہ همان جایگاه ابدے ما انسانها بود. نظارکنان بہ درون حفرهها آه پر افسوسے سردادم و با خود گفتم بعد از آن همہ سعے و تلاشهاے مداوم و جهش و خیز داشتن در سبقتهاے زندگے عاقبت باید همہ چیز را رها کرد و بهمین حفرگاه تنگ و تاریڪ بسنده کرد؟!...
واے چہ عاقبت غمنگیزے؛... کاش اصلا هیچگاه بدنیا نمےآمدم؛...
نگاهم را از آن گودال عمیق بسمت آسمان بالایے خود گرفتم و باز آه پرحسرتے
درباره این سایت