عکسِ بازیگر محبوبَش را از لایِ کتابِ فارسی برداشت و کنارِ دستم گذاشت "من دوس دارم شوهرم این شکلی باشه " خندیدم و به آدمِ تویِ عکس که با چشمانِ نافذش داشت ثریارا نگاه میکرد چشم دوختم ، تمامِ آنهایی که دوستش داشتند و میخواستند همسرشان شبیه او باشد از ذهن گذراندم ، تویِ همان کلاسِ بیست و چند نفرِمان کمِ کم هِفدَه نفر کشته و مٌرده اش بودند و گاهی سرِ اینکه در آینده قرار است کدام یکیشان را به همسری انتخاب کند دعوایی بود که بیا و ببین!
عکس را برداش
۱. بابام هر سال که نفرات برتر اعلام میشه، با یه شوق و ذوق خاصی همهی نفرات رو نگاه میکنه… باور کنید برق توی آسمون چشماش رو میشه کامل دید… بعدش میگه: «یادش به خیر! منم یه روزی مثل همینا بودم…»
[هر سال نگاه میکنه ها… :| حتی زمانی که من خوندم کنکوری نبودم!]
و من با شنیدن این جمله غمگینترین موجود دنیا میشم… این که هیچوقت نمیتونم به دخترم / پسرم همچین جملهای رو بگم… :(
۲. شارژ گوشیم تموم شد و از اون جایی که کاملا گوش به زنگِ اعلام نتا
سلاممممم علیکممممممم:D
حالتون چطوره؟!;)
من اومدم با زنگِ درس زندگی ;) بخونید:
هیچ قدم کوچکی بیاهمیت نیست. قدمهای کوچکمان را بیارزش نبینیم. مهم نیست به هدف برسیم یا نه، همین که در مسیرمان یک قدم هم به هدف نزدیکتر شویم یعنی حرکت. هیچ حرکتی بیارزش نیست. اگر مدام فقط به «هدف رسیدن» را در نظر بگیریم لذتِ تلاش و شکست و حرکتِ دوباره را از دست میدهیم.
به نظرم هدفِ ما نباید رسیدن به هدف باشد، بلکه باید در مسیرِ هدف به جلو حرکت کردن باشد.
ح
قبل از شروع ترم 9، اتوبوسِ شیراز-ناکجاآباد! و طبق معمول توام با لرزشهای مکرر اتوبوس. یه تابستونِ پوچ و بیحال گذشت و دوباره مسیرِ دوستداشتنیِ همیشگیِ این چند سال؛ ناکجاآبادِ عزیز!!!
آخرین باری که این مسیرو طی میکنم، مگه اینکه اتفاقی تو راه باشه که ازش بی خبرم هنوز. دوست نداشتم امروز برسه، ولی عمر گذراست و ما هم ناگذیر به گذر...
یه روز میرسه که کلی از روزای این ترم گذشته و خیلی چیزا تموم شدن، اون روز نمیتونم حدس بزنم، شاید خوب باشه شایدم ب
هزار ثانیه ی غمگین،هزاران لحظه ی بغض دار،هزاران آدم وهزاران «پایان ناخوش» باید،بیان وبگذرن،بایدتموم این هزارها دست به دست هم بدن تا فقط یه لحظه شکل بگیره.یه «لحظه »ی تکرارنشدنی.لحظه ای که برای چند ثانیه چشمها رو باز میکنه.ذهن روبه متمرکز ترین حالت درمیاره،پردازش اطلاعات جدید ووصل شدنشون به تموم اطلاعات قدیمی که دراثر تجربیات زندگی به دست اوردیم،به بی نظیرترین حدِ خودش میرسه.....وبعد ناگهان دریک لحظه «میفهمیم»،خوب میفهمیم که چرا اون هز
دقیقاً وسطِ همهٔ اینتلاشها برای رفتن، یادم افتاد که چقدر «همهچیز یکسان است و با اینحال نیست»١.
راستش را بخواهید، من برایم فرقی ندارد، آستارا با اتریش، فیزیک با کامپیوتر، آزمایشگاهِ فخیمهٔ فلان استاد با فریلنسریِ گمنام، حتی فردا با پسفردا فرقی ندارد.
اما تا دلتان بخواهد فرق میکند که صدای درامری دور باشد یا نوکِ انگشتانت۲ بر چوبِ تخت. فرق میکند که صدای تیکتاکِ ساعت باشد یا صدای گامهای تو، بوی درختِ توی باغچه باشد یا عطر
بودن در رابطههای متفاوت تنهایی درونی ما را کم نمیکند، التیام بخش تنهایی درونی ما صمیمیت است! صمیمیت یعنی درک کردن و حس کردن یک فرد با تمام وجود بدون هیچ قضاوت و مقایسه؛ یعنی حضور داشتن در سکوت. این یعنی رشتهای باریک و نازک از صمیمیت که در لحظهای کوتاه ایجاد می شود. آنچه رابطه را سالم نگه میدارد، تکرارِ همین صمیمیتهای کوتاهِ مملو از حضور و مشاهده است. در واقع همین صمیمیتهای کوتاه و ساده، رابطه را عمیق و معنادار میکند و میتواند مرهم
بیاد زادگاهم شیفه
خوبی و صدق و صفا در روستایم جمع بود
این یکی پروانه و آن دیگری چون شمع بود
حرمتِ مویِ سپیدِ پیر،واجب تر ز نان
بود حرف و قول مردم ، محکم و تا پای جان
مردها در مزرعه بودند سرگرم درو
زن درون خانه اش درحال پخت نان جو
قلعه ی قاجاری زیبا درونِ روستا
رودِ گوپال ِ خروشان ، صیدِ ماهی و شنا
عطرِ خاکِ روزِ باران ، عطرِ خوب و بویِ خوب
صوتِ زنگِ گاوها در بازگشتانِ غروب
----------------
تا مصیبت آمد و یکروز آ
+به وقت یکشنبه حوالی ساعت هشت و نیم صبح
به نظرم باید سمتی خوابید ، که صبح نور خورشید بزنه تو چشممون بیدارمون کنه، چیه این آلارم گوشیا یا زنگِ کرکنندهی کوک ساعتا.
وقتی جایی بخوابی که صبح نور خورشید حکم آلارم گوشی پیدا کنه ، نور خورشید از لا به لای پرده خودشُ برسونه به صورتمون و با حس گرما بخش و انرژی خاصی بیدارمون کنه ، باید به اندازه سهم خودمون از اون نور ، به دیگران و زندگیشون ببخشیم، شاید اگه میدونستیم بخشش معنوی چقدر تأثیر گذار
صبحهای زود که به دفتر تشکل آرمان در دانشگاه میرفتم و حدود یک ساعتی وقت برای استراحت داشتم، در میان کتابهای قدیمی و خاک گرفتهی کتابخانه، کتابی را پیدا کردم به نام «بلند تا باران» که مجموعه شعری بود از هوشنگ جهانشاهی.
چند روز را صبحها به خواندن اشعار این شاعر عزیز پرداختم و لذت بردم؛ راستش چند باری هم بند دلم پاره شد. در اینترنت اسم ایشان را جستوجو کردم ولی متاسفانه هیچ اطلاعات خاصی موجود نبود.
با توجه به اینکه این کتاب در دهه 70 چاپ ش
دنیای پیچیده ایست
آنقدررررر با باید و نباید ها بزرگ میشیم
که تازه بعد از ۳۰-۴۰ سال زندگی متوجه میشیم :
کل زندگیمون اشتباهه
باورهامون غلطه
آدمهای دورمون رو کاش جور دیگه ای انتخاب میکردیم
آنقدرررررر بنده شرایط و کاندیشن های ثابت و از قبل فراهم شده ای هستیم که بعد از ۵۰-۶۰ سال متوجه میشیم :
من مال این زندگی نیستم
من شاید حتی هیچی نیستم و تا حالا خبر نداشتم
کار و شغلی که سالهاست دارم رو دوست ندارم
مهارتهایی دارم که خودم تا به حال (که دیگه دیر
صالح از اون آتیش پارههایِ کلاسِ پنجمه. بارها شده که زنگهایِ تفریح ، ششمیهارو به جون چهارمیها بندازه و چهارمیهارو به جون ششمیها! اما یه خصلت خیلی خوبی که صالح داره اینه که بی ادب نیست و میون تمامِ این فضولیها و آتیش سوزندنها هیچ وقت حرف زشتی از دهانش خارج نمیشه.
یه بار زنگ تفریح یکی از بچهها کلاسِ چهارم که جثۀ ریزی هم داره اومد پیشم و گفت که یه نفر اذیتش کرده و تو حیاط مدرسه دنبالش کرده. گفتم: کی؟ با انگشت صالح رو نشون داد. صداش ز
صالح از اون آتیش پارههایِ کلاسِ پنجمه. بارها شده که زنگهایِ تفریح ، ششمیهارو به جون چهارمیها بندازه و چهارمیهارو به جون ششمیها! اما یه خصلت خیلی خوبی که صالح داره اینه که بی ادب نیست و میون تمامِ این فضولیها و آتیش سوزندنها هیچ وقت حرف زشتی از دهانش خارج نمیشه.
یه بار زنگ تفریح یکی از بچهها کلاسِ چهارم که جثۀ ریزی هم داره اومد پیشم و گفت که یه نفر اذیتش کرده و تو حیاط مدرسه دنبالش کرده. گفتم: کی؟ با انگشت صالح رو نشون داد. صداش ز
+به وقت یکشنبه حوالی ساعت هشت و نیم صبح
به نظرم باید سمتی خوابید ، که صبح نور خورشید بزنه تو چشممون بیدارمون کنه، چیه این آلارم گوشیا یا زنگِ کرکنندهی کوک ساعتا.
وقتی جایی بخوابی که صبح نور خورشید حکم آلارم گوشی پیدا کنه ، نور خورشید از لا به لای پرده خودشُ برسونه به صورتمون و با حس گرما بخش و انرژی خاصی بیدارمون کنه ، باید به اندازه سهم خودمون از اون نور ، به دیگران و زندگیشون ببخشیم، شاید اگه میدونستیم بخشش معنوی چقدر تأثیر گذار
امروز قبلاً است
یعنی دوباره
دنیا برای ماست؟
باران گرفتنی است؟
یا نه دوباره باز ، انسان شکستنی ست
_و سامانههای قابل پیشبینی_
بگو امروز قبلاً است
یعنی دوباره من
اولین کَسم که شعری برای چشمهای تو سروده است
حتماً دوباره بیدها بوی تو می دهند
نصفِ غروب اندوه عشقت، افلاطونی، دراز
با کوچههای دِه
خشک و سیاه ، تپههای خاکمالِ پشت
باید اجین شوم
یعنی تو با منی
در یک بلوغِ زودرس با پوست گندمی
و چشم آسمانی؛ تابستان یعنی
هر شب علیهِ رسم های آسم
معلمشون نیومده بود و من به جاش سر کلاسِ بچهها رفتم. کلاسِ پایه شیشمِ الف. بچههایی که تازه یادگرفته بودند که شیطون باشن. چند زنگ رو با بچهها قرآن کار کردیم و فارسی. اما زنگ آخر بچهها حوصلۀ کتاب و درس نداشتن ، مخصوصاً که روزِ اولِ مهر هم بود! بچهها بازی میخواستند و هیجان. قبول کردم! یکی از بچهها ماژیکش رو از جامدادیش در آورد و داد دستم. از یک تا بیست و یک رو رویِ تخته نوشتم و هر عدد را دادم به یکی از بچهها.
شروع کردم... :
- مرغ ما امروز شی
خانواده ی شهید بودن به حرف راحته ولی تو عمل....
دایی جانم سی سال مفقود الاثر بود، هم رزماش میگفتن شهید شده ولی پدربزرگ و مادربزرگم هیچوقت باور نمی کردن، میگفتن اسیر شده بر می گرده.
اسرا هم برگشتن و دایی من نیومد.
از ساعت 11شب به بعد، به پدر بزرگ و مادربزرگم زنگ نمی زدیم چون چشم به راه داییم بودن و با هر زنگِ نیمه شب، قلبشون تند میزد.
بنیاد شهید 3 بار مجلس ترحیم گرفت ولی بازم باور نکردن، نمیخواستن که باور کنن.
با اصرار زیاد بعد بیست و چند سال، بالاخ
بازی قورباغه دیوانه 2 یا Crazy Frog Racer II یک بازی مسابقهای از مجموعه بازیهای Crazy Frog است، که توسط Neko Entertainment ساخته شده است و توسط Valcon Games در سال 2006 منتشر شد.
توضیحات بازی قورباغه دیوانه :
قورباغه دیوانه (به انگلیسی: Crazy Frog) یک شخصیت انیمیشنی است که در یک فروشگاه صدای زنگ بر پایه The Annoying Thing، یک انیمیشن کامپیوتری توسط Erik Wernquist ساخته شد. توسط پخش کننده صدای زنگِ Jamba! به بازار آمد، انیمیشن آن در اصل برای هماهنگی با یک افکت صدا توسط Daniel Malmedahl ساخته شد
روی تخت که دراز میکشیدم، حواسم به تلفنِ توی راهرو بود که مرتب زنگ میخورد. هر بار یکی از بچهها را صدا میکردند، اما در همه این سالها هیچکس به من زنگ نزده بود. دوباره صدای زنگِ تلفن آمد. یکی گوشی را برداشت و بعد داد زد: «برزگر. برزگر!» تا جلوی تلفن دویدم. صدای دخترانهای گفت: «سلام.» دور و برم را نگاه کردم که کسی نباشد. پرسیدم:«شما؟»
گفت: «منو نمیشناسی؟» خوب به آوای خفهاش گوش دادم. «میشه خودتونو معرفی کنید؟»«چطور منو یادت نیست. میخوا
دوم یا سوم ابتدایی بودم.آخرهای سال کتاب داستانی نازک با جلدِ آبی رنگ که تصویرسازی های جذاب و متفاوتی هم داشت و اتفاقا یک تصویر سازی مثبت هیژده هم بین صفحاتش بود."نمی دانم" به خاطر آن تصویر یا خود داستان بود که کتاب دست به دست بین بچه ها می چرخید.وقتی به دست من رسید . به خانه آوردم. نگاهش کردم . دزدکی خواندم و آن را بین کتابی در کیفم پنهان کردم.از این که آن را خانه بگذارم می ترسیدم. هر روز آن را همراه خودم لای کتاب ها به مدرسه می آوردم ولی تحویلش نم
وقتی بهم زنگ زد و گفت میخواد ببینتم، برعکسِ یه ماهِ پیش که با زنگِ تلفنش ذوق زده شدم و قلبم گروم گروم شروع به تپش کرد، هیچ حسی بهم دست نداد، حتی دلم میخواست یه جوری میشد که نرم
اومد دنبالم، فقط گاز میداد و خیابونا رو بی هدف میچرخید
بی اهمیت به نگاهِ سنگینش روی سیگارِ توی دستم فندکشو برداشتم و تا ته کشیدم که بالاخره به حرف اومد
- دوروزه معلوم هس کجایی نه مسیجی نه تماسی
یه پفففف گفتم و رومو برگردوندم سمتِ خیابون
با حسِ گرمای دستش روی دستم برعکسِ
«هنوز بیستوچاهار ساعت از رسیدنم به خونه نگذشته که حس میکنم هزار سال پیش اینجا رسیدم.» این جمله رو روزِ بعد از رسیدن به خونه نوشتم. الان که بهش فکر میکنم، میبینم که چهقدر فرسایشِ زیادی رو تحمل کردم. نمیتونم با استایلِ خونوادهام وفق پیدا کنم و در حال حاضر چارهای جز موندن ندارم.
راستش رو بخوای، از بچگی همینطور بودم. یک مدلِ غیرقابلتطابق در جمعیتی که اطرافم بودن. شاید بگی خب جمعیتت رو عوض کن! اما حس میکنم(یا توهم زده
نمیدانم که دیشبِ من چهقدرش خودِ برآمدهی من بود و چهقدرش جلوهنماییِ دوزخ.
در این سه بار دوبارش منجر به ژستی اصیل و نهایی شد. (اصیل؟)
~
بارِ اول: ژستِ مواجهه با مرکز و کنترلِ جزئیات در بسط و قبضِ دایره.
مشاهداتام را از حضور در آن الگو در قطعهای به اسمِ «طواف» نوشتهام.
~
بارِ دوم:
~
بارِ سوم: شیطان. من از کالبدِ خودم کش میآمدم و عقب میرفتم اما ردِ کشآمدنام پیدا بود. (شبیهِ وقتهایی که ویندوزِ XP هنگ میکند.) و در پشتِ من، نسخهای
قبلنوشت: عذر میخوام که پاسخ کامنتها هربار یکهفته طول میکشه. چون ایام امتحاناته و من اصلاً به هیچ علتی پای لپتاپ نمیام مگر رزقِ این پنجشنبه شبها. این یکی دوهفته اینجوریه. بعدش بچهی خوبی میشم. :)
گام سوم
هفتهی اول، یک بچهی یتیم بینوا بودید که بعد از سالها گمگشتگی، آدرس مهربانترین بابای جهان را پیدا کرده و رفته دم در خانهاش. در را زده و قربان صدقه میرود. هفتهی دوم، با یک لبخند بزرگ شما را پذیرفت و وقتی با خجالت زل زدی
دستشویی عمومی خالی است. پیچِ شیرِ آب سردِ نزدیکترین سینک را میگردانم. دست راستم را زیر آب میگیرم و انگشتان مشتشده را آرام باز میکنم. قلّابِ دردِ برآمدگیهای استخوانیِ دستم در مغز فرو میرود و منِ سردرگُم را به اینجا و این لحظه برمیگرداند. به بازتاب خودم در آینهی لکزده نگاه میکنم؛ به آن زخمها و خونِ اینجا و آنجا و موهای پریشان. هنوز نیمهی راست صورتم لمس است. دهانم را باز و بسته میکنم. آستینها را بالا میزنم و با دست چپ
دستشویی عمومی خالی است. پیچِ شیرِ آب سردِ نزدیکترین سینک را میگردانم. دست راستم را زیر آب میگیرم و انگشتان مشتشده را آرام باز میکنم. قلّابِ دردِ برآمدگیهای استخوانیِ دستم در مغز فرو میرود و منِ سردرگُم را به اینجا و این لحظه برمیگرداند. به بازتاب خودم در آینهی لکزده نگاه میکنم؛ به آن زخمها و خونِ اینجا و آنجا و موهای پریشان. هنوز نیمهی راست صورتم لمس است. دهانم را باز و بسته میکنم. آستینها را بالا میزنم و با دست چپ
زلفی سپید
اول مرداد هزارو سیصد و قو...
نامه ای بی مقدمه پیدا میشود ، دخترک در عالم دنیایی کودکانه میپندارد که آن نامه چیز مهمی ست که در زیر کاناپه پنهانش کرده اند ، پس آنرا نگه میدارد ، مدتی بعد....
دختربچه ی هفت ساله برای اولین بار بکمک پدرش از پله های چوبی نردبان بالا میرود و موفق به فتح پشت بام میشود ، اما....
دخترک کفشهایی را لبه ی بام میابد ، که بطرز عجیبی سرشار از حرفهای ناگفته است، گویی زمانی مالک کفشهای پاشنه بلند ، خود را از لبه ی ب
″اوس(استاد) عزیز″ پُکی به سیگارِ لایِ انگشتانش زد و کنار پنجره رفت. پرده را کنار زد و به خیابان نگاهی انداخت. نمنم بارانِ بهاری، مردمِ عابر را مجبور کرده بود که چتر بر سرِ خود بگیرند. عده ای هم که چتر نداشتند در کنار ساختمان هایِ بلند راه میرفتند که کمتر خیس شوند و تعدادی هم با قبول دست پر لطف و برکت باران، عاشقانه زیر نمنم باران قدم برمیداشتند.- بزار یه خورده هوایِ اتاق عوض بشه.و با گفتن این حرفها، ″اوس عزیز″ پنجره را باز کرد. همر
بقلم شهروز براری صیقلانی اپئزود اول از اثر شماره یک نویسنده اثر شهروز براری صیقلانی اثر
L♥o♥v♥e♥♥♥s♥h♥i♥n♥♥b♥r♥a♥r♥y♥
داستان اول ♦♦ از شهروز براری صیقلانی ♦♦
همواره حرفهایم را نتوانستم بگویم ، درعوض بی وقفه نوشته آم . چه توان کرد وقتی توان ابراز نباشد؟ نوشتن بهتر از در خود نهفتن است . هر چه است از نگفتن بهتر است. افسوس ک اشتیاق خواندنش نباشد. افسوس.....
ترا روی کاغذ ها جامیگذارم و میروم ،م
عباس میلانی در پاورقی یکی از کتاب های خود به اشارت می نویسد: وقتی به خاطر می آوریم که نه تنها اغلب اولیای تذکره الاولیا که بخش اعظم شعرا و فلاسفه و مورخان فرهنگ ما سنی مذهب بودند و این واقعیت را در کنار تصویر رایج و عامیانه ای می گذاریم که اغب شیعیان ایران درباره ی سنیان در ذهن دارند، به نوعی دو پارگی حیرت آور در هویتِ فرهنگی خود پی می بریم.
ذکرِ این گفته به قصدِ روشن شدن چند طرح و فکر پیشِ خودم است. اغلب در کتاب های تاریخ، حتی به قلمِ بزرگ
ویلا ساوا ، شاهکار مدرنیسم
یک قطعه زمینِ خوب خودبهخود معماریِ ارزشمندی را بهوجود نمیآورد، اما به پدیدآمدنش کمک میکند. صرفنظر از لذت حمامکردن در وانی آبیرنگ، درازکشیدن زیر آفتاب و داشتن چمنزاری محصور با درختان میوه که کمتر از یک ساعت رانندگی با پاریس فاصله دارد، ویلا ساوا ارزشهایی را بازتاب میدهد که در طول زمان در برابر تغییر مقاوم بودهاند. گرچه ویلا ساوا به این ارزشها فرمی بدیع و دقیق میدهد، نتیجه آنقدر که ما خواها
ویلا ساوا ، شاهکار مدرنیسم
یک قطعه زمینِ خوب خودبهخود معماریِ ارزشمندی را بهوجود نمیآورد، اما به پدیدآمدنش کمک میکند. صرفنظر از لذت حمامکردن در وانی آبیرنگ، درازکشیدن زیر آفتاب و داشتن چمنزاری محصور با درختان میوه که کمتر از یک ساعت رانندگی با پاریس فاصله دارد، ویلا ساوا ارزشهایی را بازتاب میدهد که در طول زمان در برابر تغییر مقاوم بودهاند. گرچه ویلا ساوا به این ارزشها فرمی بدیع و دقیق میدهد، نتیجه آنقدر که ما خواها
سلام. خشک آمدید به خانه ی به نام خمام ... چی گفتم الان؟... ببشخی. من تمرکوزم در رفته الان از انتهاش ابتلا میگم. چی؟... من چرت پرت میگ؟ میدونی من کی ام؟ میدورنی هیچ اینجا کجاست؟ تی چومانه بازا کون مره بیدین ، چی؟ چی سده؟ ببخشید دای جان م ن کمبود اعصاب دارم دکتر بیشرف گفته باید روزی سه کیلو خیار بخورم تا خوب بشم. چی؟ من دولوغ گفتم؟ جانه من نه، تو بمیری اگه دروغگی زده باشم . بپر برو جعبه ی خیار هارو. بیار. تا. ویتامین
سر صبح که بچه مدرسهایها همگی منتظر سرویس ایستادهاند، پسرتان رو کرده به شما و میگوید: «نمیخوام سوار بشم. دلم درد میکنه. نمیخوام برم.» یکه میخورید و با خودتان میگویید: «دوباره شروع شد.» اغلب پدرومادرها حاضرند کوه را جابهجا کنند تا رنج کودکانشان را نبینند، اما برای آنهایی که با اضطراب کودکان سروکار دارند موضوع جابهجایی سیارهها و ستارههاست! ممکن است این مشکل به شما احساس بیکفایتی و استیصال داده باشد. در این نوشته رو
سر صبح که بچه مدرسهایها همگی منتظر سرویس ایستادهاند، پسرتان رو کرده به شما و میگوید: «نمیخوام سوار بشم. دلم درد میکنه. نمیخوام برم.» یکه میخورید و با خودتان میگویید: «دوباره شروع شد.» اغلب پدرومادرها حاضرند کوه را جابهجا کنند تا رنج کودکانشان را نبینند، اما برای آنهایی که با اضطراب کودکان سروکار دارند موضوع جابهجایی سیارهها و ستارههاست! ممکن است این مشکل به شما احساس بیکفایتی و استیصال داده باشد. در این نوشته رو
درباره این سایت